ministro

ministro
mĭnistro, āre, āvi, ātum [minister] - tr. - [st1]1 [-] servir, faire un service; servir à table.    - pass. impers. avec dat. quo tibi commodius ministretur, Cic. Fam. 16, 14, 2 : pour que ton service soit mieux fait.    - ministrare aliquem, Col. 12, 1, 6 : servir qqn.    - absol. hic ministrabit dum ego edam, Plaut. Curc. 369 : il fera le service pendant que je mangerai. --- Cic. Fin. 2, 23.    - cum maximis poculis ministraretur, Cic. Verr. 3, 105 : alors que l'on servait à boire dans les plus grandes coupes.    - ministrare aliquem, Plaut. St. 689 : servir qqn.    - ministrare pocula, Cic. Tusc. 1, 65 : servir les coupes.    - ministrare Jovi bibere, Tusc. 1, 65 : servir d'échanson à Jupiter.    - soli omnium Vinio fictilibus ministrari jussit, Tac. H. 1, 48 : il ordonna que, de tous les convives, le seul Vinius fût servi en vaisselle de terre.    - ministrare jussa, Ov. H. 20, 133 : exécuter les ordres. [st1]2 [-] mettre au service de, fournir, présenter, pourvoir.    - ministrare aliquid alicui : fournir qqch à qqn.    - cf. Cic. Pis. 26 ; Varr. R. 1, 31, 2 ; 3, 17, 5 ; Tac. H. 4, 12 ; Tib. 2, 2, 21; Hor. Ep. 1, 15, 20.    - ministrare sumptibus, Varr. 2 proef. 6 : fournir (satisfaire) aux dépenses.    - ministrare velis, Virg. En. 6, 302 : fournir aux voiles = satisfaire aux manoeuvres des voiles (servir les voiles ; cf. servir une bouche à feu).    - vinum quod verba ministret, Hor. : [un vin qui est de nature à fournir des paroles] = un vin qui rende éloquent.    - poét. ipse ratem vento stellisque ministrat, V.-Fl. 3, 38 : lui-même fait le service de la barque au moyen de la voile et des étoiles (conduit la barque à la voile en se guidant sur les astres).
* * *
mĭnistro, āre, āvi, ātum [minister] - tr. - [st1]1 [-] servir, faire un service; servir à table.    - pass. impers. avec dat. quo tibi commodius ministretur, Cic. Fam. 16, 14, 2 : pour que ton service soit mieux fait.    - ministrare aliquem, Col. 12, 1, 6 : servir qqn.    - absol. hic ministrabit dum ego edam, Plaut. Curc. 369 : il fera le service pendant que je mangerai. --- Cic. Fin. 2, 23.    - cum maximis poculis ministraretur, Cic. Verr. 3, 105 : alors que l'on servait à boire dans les plus grandes coupes.    - ministrare aliquem, Plaut. St. 689 : servir qqn.    - ministrare pocula, Cic. Tusc. 1, 65 : servir les coupes.    - ministrare Jovi bibere, Tusc. 1, 65 : servir d'échanson à Jupiter.    - soli omnium Vinio fictilibus ministrari jussit, Tac. H. 1, 48 : il ordonna que, de tous les convives, le seul Vinius fût servi en vaisselle de terre.    - ministrare jussa, Ov. H. 20, 133 : exécuter les ordres. [st1]2 [-] mettre au service de, fournir, présenter, pourvoir.    - ministrare aliquid alicui : fournir qqch à qqn.    - cf. Cic. Pis. 26 ; Varr. R. 1, 31, 2 ; 3, 17, 5 ; Tac. H. 4, 12 ; Tib. 2, 2, 21; Hor. Ep. 1, 15, 20.    - ministrare sumptibus, Varr. 2 proef. 6 : fournir (satisfaire) aux dépenses.    - ministrare velis, Virg. En. 6, 302 : fournir aux voiles = satisfaire aux manoeuvres des voiles (servir les voiles ; cf. servir une bouche à feu).    - vinum quod verba ministret, Hor. : [un vin qui est de nature à fournir des paroles] = un vin qui rende éloquent.    - poét. ipse ratem vento stellisque ministrat, V.-Fl. 3, 38 : lui-même fait le service de la barque au moyen de la voile et des étoiles (conduit la barque à la voile en se guidant sur les astres).
* * *
    Ministro, ministras, ministrare. Plautus. Servir, Ministrer, Bailler.
\
    Fragra ministrant cibos. Seneca. Servent de viande.
\
    Iussa medicorum ministrare. Ouid. Bailler et ministrer à un malade ce que les medecins ont ordonné et commandé.
\
    Poculum ministrare. Cic. Servir d'eschanson.
\
    Ministrare victum. Varro. Donner à vivre, Ministrer vivres.

Dictionarium latinogallicum. 1552.

Игры ⚽ Поможем написать курсовую

Regardez d'autres dictionnaires:

  • ministro — ministro, tra (Del lat. minister, tri). 1. m. y f. Persona que dirige cada uno de los departamentos ministeriales en que se divide la gobernación del Estado. 2. Persona que ejerce algún oficio, empleo o ministerio. 3. desus. Persona que ministra… …   Diccionario de la lengua española

  • ministro — ministro, tra sustantivo masculino,f. 1. Jefe de uno de los departamentos ministeriales en que se divide el Gobierno de un Estado: ministro de Justicia, ministro de Economía, la cartera de un ministro. ministro sin cartera Ministro que participa… …   Diccionario Salamanca de la Lengua Española

  • ministro — s.m. [dal lat. minister stri servitore, aiutante , der. di minor agg., minus avv. minore, meno , secondo il modello di magister maestro sentito in rapporto con magis più ]. 1. (eccles.) [nella liturgia, chi esercita un alto ufficio, agendo in… …   Enciclopedia Italiana

  • ministro — tra ‘Persona que tiene a su cargo un ministerio’. El femenino es ministra (→ género2, 3a): «La ministra [...] dijo hoy que las condenas son una vergüenza» (DYucatán [Méx.] 21.1.97). No debe emplearse el masculino para referirse a una mujer: ⊕ la… …   Diccionario panhispánico de dudas

  • ministro — s. m. 1. Servidor, servo. 2. Ministrante. 3. Executador. 4. Pastor protestante. 5. Personagem a quem o chefe do Estado confia a administração de um dos ramos da causa pública. 6. Representante de uma nação em corte estrangeira …   Dicionário da Língua Portuguesa

  • Ministro — ► sustantivo 1 POLÍTICA Jefe de cada uno de los departamentos o ministerios en que se divide la gobernación del estado: ■ ministro de economía; ministro de cultura. 2 Persona que ministra o ejerce una función. 3 DERECHO Juez que trabaja en la… …   Enciclopedia Universal

  • ministro — mi·nì·stro s.m. FO 1a. chi, come subalterno al servizio di un potente, di un autorità politica e sim., ricopre cariche ufficiali; chi esercita un alto ufficio agendo in nome e per conto di un autorità superiore: ministro del re 1b. fig., chi… …   Dizionario italiano

  • Ministro — Para otros usos de este término, véase Ministro (desambiguación). Un ministro (latín: minister, servidor )?, es un político que dirige un ministerio o un departamento (e.j. educación, finanzas, salud, Estado, guerra, etc.), pertenece al gabinete… …   Wikipedia Español

  • ministro — s 1 Persona que ejerce un ministerio, en particular el sacerdote o pastor de una iglesia protestante: un ministro de la iglesia 2 Dirigente de cada uno de los ministerios en los que se divide el Poder Ejecutivo de un Estado: Consejo de Ministros …   Español en México

  • ministro — {{#}}{{LM M26000}}{{〓}} {{[}}ministro{{]}}, {{[}}ministra{{]}} ‹mi·nis·tro, tra› {{《}}▍ s.{{》}} {{<}}1{{>}} Persona que está al frente de un Ministerio o departamento de la Administración del Estado: • El ministro del Interior ha dado una rueda… …   Diccionario de uso del español actual con sinónimos y antónimos

  • ministro — {{hw}}{{ministro}}{{/hw}}s. m.  (f. a , raro  o scherz. essa ; V.  nota d uso FEMMINILE ) 1 Membro del governo: consiglio dei ministri; ministro dell interno | Primo –m, capo del governo. 2 Chi amministra i sacramenti | Ministro di Dio, ministro… …   Enciclopedia di italiano

Share the article and excerpts

Direct link
Do a right-click on the link above
and select “Copy Link”